अनुकरणका थोपा।

स्वाट्ट पस्छ,

फुत्त निस्कन्छ।

स्वाट्ट पस्छ,

फुत्त निस्कन्छ। शब्द। मेरो मनबाट। फटफट गर्दै।

हुरूक्क पार्छ, घरि फुरूक्क पार्छ। रहरहरू कुनाकाप्चाबाट।

फुत्रुक्क उफ्रेर

कल्पनाको दैलोबाट।

मनगढ़न्ते मैदानमा कक्रक्क पर्छ। माया।

फेरि लितिपिति हुन्छ गिदीमा।

लितिलिति हल्लँदै गरेको प्रेम।

फातफुत्त झर्छ

पसिना। ठूलो आन्दोलन गरेर।

ठ्याप्प-ठ्याप्प

हिर्काउँ जस्तो। त्यो स्फूर्ति, त्यो उत्साह।

पुर्लुक्क-पुर्लुक्क पल्टिन्छन्। वाक्क भएका आशामा।

खर्लप्पै सुकेको छ। गाउँ। ह्वास्स गन्हाउछ पहाड़ेको गिदी।

बुरुकबुरुक उचाल्ने

शब्द, च्वाट्ट चुँड़ाइ

स्वाट्ट ‘चुलि’मा सिउरेको गुलाबझैँ देखिने।

त्यो पनि सर्लक्कै सुकेछ, जस्तो। मिलिक्क हराइ...।

पट्ट फुटेर, लहलह बड़्दै

बारी कान्लामा, घारी भएर सदन पुगेका शब्द।

फनक्क फर्केर बिकासको सिँढीमा, लत्रक्क लत्रिएकोछ।

यो शब्द।

मिरिक्क पर्छ, मुसुक्क मुस्कुराउछ।

अत्तालिएर, ह्वात्त बोली पठाउछ…। .......।

कुर्कुचा।

राजनीति!

राजनीति! राजनीति!

राजनीति! राजनीति! राजनीति!

गरिने कुराहरूमा

यी अधिक गरिँदा रहेछन्। विश्‍वमा।

टुप्पीदेखि

लिएर कुर्कुचासम्मै।

कुर्कुचा!

यसलाई के थाह?

राजनीति! दर्शन! वाद! सामन्ती! अनि अराजकता!

हँ, हँ...

चिप्लाङहरू, ठेलमठेल छन्।

यो गाउँमा। कुर्कुचा उभिनलाई। कालो माटोमा।

हरिनाथ लागेका गाउँ,

हचर्चरिएका कुर्कुचा। गाह्रो छ उभ्न यहाँ।

यसलाई

उभिनु छ। तिमीजस्तै। हिँड्नु छ।

भन्नु छ। सर्वसाधारणलाई, हेर! म उभिएको कुर्कुचा।

तर, नासमझ!

उभिन नपाइ

लड़िहाल्छन् काटिएका कुर्कुचा। मदारीअघि।

वाह... वाह...

वाह... वाह... मदारी!!

खुच्चिङ पनि गरिदिन्छन्। चिप्लाङहरू।