लाटो नै हुन्छु बरु म...।
ऊँsssss
शान्ति...शान्ति...शान्तिssssssss
यो दोस्रो मुद्धा
तिम्रो विरुद्ध अपिल गरेको मैले।
खारेज
गर्छ भने पनि गरोस्
तर पहिले, लाटो नै हुन्छु बरु म...।
ईश्वर, तिमीले यति स्वतन्त्र किन दियौ? मलाई।
तिम्रै बदनाम
गरिहिँड़ छु, म। तिम्रै प्रशंसा
गरिहिँड़्छु, म। तर माध्यम
तिम्रै जिब्रोले खपी नसक्नुे बोल्छु, म।
तिम्रै आँखाले सही नसक्ने हेर्छु, म।
ईश्वर, तिमीले यति आस्था किन दियौ? मलाई।
तिम्रै तस्वीर
पुजी हिँड़्छु, म। तिम्रै मन्दिर
घेरी हिँड़छु, म। तर माध्यम
तिम्रै हातले थापी नसक्ने अर्थ भरी दिन्छु, म।
तिम्रै खुट्टाले हिँड़ी नसक्ने माटो बेची दिन्छु, म।
हे ईश्वर!
तिम्रो पापको माध्यम
म, हुनु चाहन्न। हुन परे,
लाटो नै हुन्छु बरु म...।
तिम्रो आस्ताको माध्यम
म, हुनु चाहन्न। हुनु परे,
लाटो नै हुन्छु बरु म...।
यसैले यहाँ
मेरै लिलामी हुँदा समेत,
लिलाम हुइ दिन्छु बरु म।
7/22/2011
छोपिएका कुरा!
साह्रै आकर्षित
त्यो आकर्षणमय छोपिएका कुरा।
शङ्कालु म,
नछोपिइएरै यी कुरा ठीक थिए। छोपिइएर
झन् धेर मलाई शङ्कालु बनाउछ।
हुनसक्छ त्यहाँ
बम नै होला तर
त्यो बमसँगै पड़्कन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
डढ़ेलो नै होला तर
त्यो डढ़ेलोसँगै डढ़्न मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
तृप्ति होला तर
त्यो तृप्तिसँगै तृप्त हुन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
सुभाष होला तर
त्यो सुभाषसँगै सुभाषित हुन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
गहिराइ होला तर
त्यो गहिराइसँगै गहिरिनु मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
शून्य होला तर
त्यो शून्यतासँगै हराउन मन लाग्छ।
त्यो डाँड़ा,
पहरा हुँदै समतल जङ्गलमा,
मलाईपनि हराउनँ मन लाग्छ। अनि हराइको
अनुभुतिहरूमा सोध्न मन लाग्छ
छोपिएक कुरा किन साह्रै कामुक हुन्छ हँ?
साँच्चै त्यो
छोपिएका कुरा रहस्यमय छ। मलाई
रहस्य बुझ्न मन लाग्छ, महसुस गर्न
मन लाग्छ। संसारलाई बताउन मन लाग्छ
छोपिएका कुरा भन्दा आकर्षित अरू के हुन्छ र...।
साह्रै आकर्षित
त्यो आकर्षणमय छोपिएका कुरा।
शङ्कालु म,
नछोपिइएरै यी कुरा ठीक थिए। छोपिइएर
झन् धेर मलाई शङ्कालु बनाउछ।
हुनसक्छ त्यहाँ
बम नै होला तर
त्यो बमसँगै पड़्कन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
डढ़ेलो नै होला तर
त्यो डढ़ेलोसँगै डढ़्न मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
तृप्ति होला तर
त्यो तृप्तिसँगै तृप्त हुन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
सुभाष होला तर
त्यो सुभाषसँगै सुभाषित हुन मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
गहिराइ होला तर
त्यो गहिराइसँगै गहिरिनु मन लाग्छ।
हुनसक्छ त्यहाँ
शून्य होला तर
त्यो शून्यतासँगै हराउन मन लाग्छ।
त्यो डाँड़ा,
पहरा हुँदै समतल जङ्गलमा,
मलाईपनि हराउनँ मन लाग्छ। अनि हराइको
अनुभुतिहरूमा सोध्न मन लाग्छ
छोपिएक कुरा किन साह्रै कामुक हुन्छ हँ?
साँच्चै त्यो
छोपिएका कुरा रहस्यमय छ। मलाई
रहस्य बुझ्न मन लाग्छ, महसुस गर्न
मन लाग्छ। संसारलाई बताउन मन लाग्छ
छोपिएका कुरा भन्दा आकर्षित अरू के हुन्छ र...।
कहाँ दुख्छ घाउ?
खुइssssय...
थेत्...
फरुवा फ्याकेर तीन नम्बरले भन्यो-
‘साला हजमले केश काटेजस्तो
गाछको फेद तासेको छ, तासेको छ। चिटिक्क पार्... भन्छ।
खैsss यो चप्रासी भनौदा पनि। आफू कलम काट्न जान्दैन। बाठे...।
ऐ... माइला... खैनी, ल्हे ल्हे। एक फ्वाक नचापी भएन।‘
माइला भन्छ-
‘औ... मामा, कहिले काहीँ त... किन्ने पनि गरन। कति मागेर मात्र खान्छौ।‘
केटाहरू, गलललल हाँस्छ।
उता मुन्सी बऊ,
घुमेर, औरतको
मेलोमै मात्र पुग्छ।
हुन त, सानो
पसलदेखि लिएर
ठूल्ठूला कार्यालयसम्म यस्तै हो।
कान्छीले मुख बङ्ग्याउँदै भन्छे-
‘अमुइsss उयाँ हेरन। आएछै... तम्सिनु लागि।‘
थेबानी भन्छे-
‘नभन्न... नभन्...। बर्खामा पत्ती टिप्न सघाउछ नि...।‘
अँ... तैँले जान्दछस्। नेपतथ्यबाट।
यसरी, जिस्किँदै
ठट्टा गर्दै, बित्छ उनीहरूको दिन। फेरि रातले
अङ्गालोमा थाहै नपाइ भुसुक्क बनाउछ। बिहान
हुन्छ। अव्यवस्थित व्यवस्थाले कप्...टी चाल चल्छ।
क्रमशः हिउँद लाग्छ।
गाछका कलमहरू मिलाएर,
फेदहरू तासेर। स्किप हानेर।
सुखौरो परेकोमा पानी दिएर। मल थपेर।
माइला, तीन नम्बर,
कान्छी र थेबानीहरूको समय बिद्छ।
बर्खा लाग्छ।
हरि...यो टुसाएर सबै
परिनत हुन्छ। पहिलो टिपाइ सकिन्छ।
विघावालहरूसमेत् कति व्यस्त देखिन्छन्।
मरत, औरत, छोकड़ा।
काम्दारी, चप्रासी, मुन्सी र मेनेजरहरू पनि।
दोस्रो टिपाइ शुरू हुन्छ।
धुइरो वर्षामा, सर्कारी छाता, घुम ओड़ेर सकिन्छ त्यो पनि।
तेस्रो टिपाइसँगै
दशैँले कुत्कुत्याउछ।
झन् व्यस्त हुन्छन् प्रिय कमानेहरू।
हिसाब गर्नु छैन।
नाफा नोक्सानको डर छैन। रिपोर्ट बुझाउनु छैन।
पन्ध्रको, महिनाको या वर्षको।
क्रमशः हिउँद लाग्छ। बर्खा लाग्छ।
कतै कोठाबाट नारायण गोपालले सुनाउछ-
“मलाई नसोध, कहाँ दुख्छ घाउ।”
खुइssssय...
थेत्...
फरुवा फ्याकेर तीन नम्बरले भन्यो-
‘साला हजमले केश काटेजस्तो
गाछको फेद तासेको छ, तासेको छ। चिटिक्क पार्... भन्छ।
खैsss यो चप्रासी भनौदा पनि। आफू कलम काट्न जान्दैन। बाठे...।
ऐ... माइला... खैनी, ल्हे ल्हे। एक फ्वाक नचापी भएन।‘
माइला भन्छ-
‘औ... मामा, कहिले काहीँ त... किन्ने पनि गरन। कति मागेर मात्र खान्छौ।‘
केटाहरू, गलललल हाँस्छ।
उता मुन्सी बऊ,
घुमेर, औरतको
मेलोमै मात्र पुग्छ।
हुन त, सानो
पसलदेखि लिएर
ठूल्ठूला कार्यालयसम्म यस्तै हो।
कान्छीले मुख बङ्ग्याउँदै भन्छे-
‘अमुइsss उयाँ हेरन। आएछै... तम्सिनु लागि।‘
थेबानी भन्छे-
‘नभन्न... नभन्...। बर्खामा पत्ती टिप्न सघाउछ नि...।‘
अँ... तैँले जान्दछस्। नेपतथ्यबाट।
यसरी, जिस्किँदै
ठट्टा गर्दै, बित्छ उनीहरूको दिन। फेरि रातले
अङ्गालोमा थाहै नपाइ भुसुक्क बनाउछ। बिहान
हुन्छ। अव्यवस्थित व्यवस्थाले कप्...टी चाल चल्छ।
क्रमशः हिउँद लाग्छ।
गाछका कलमहरू मिलाएर,
फेदहरू तासेर। स्किप हानेर।
सुखौरो परेकोमा पानी दिएर। मल थपेर।
माइला, तीन नम्बर,
कान्छी र थेबानीहरूको समय बिद्छ।
बर्खा लाग्छ।
हरि...यो टुसाएर सबै
परिनत हुन्छ। पहिलो टिपाइ सकिन्छ।
विघावालहरूसमेत् कति व्यस्त देखिन्छन्।
मरत, औरत, छोकड़ा।
काम्दारी, चप्रासी, मुन्सी र मेनेजरहरू पनि।
दोस्रो टिपाइ शुरू हुन्छ।
धुइरो वर्षामा, सर्कारी छाता, घुम ओड़ेर सकिन्छ त्यो पनि।
तेस्रो टिपाइसँगै
दशैँले कुत्कुत्याउछ।
झन् व्यस्त हुन्छन् प्रिय कमानेहरू।
हिसाब गर्नु छैन।
नाफा नोक्सानको डर छैन। रिपोर्ट बुझाउनु छैन।
पन्ध्रको, महिनाको या वर्षको।
क्रमशः हिउँद लाग्छ। बर्खा लाग्छ।
कतै कोठाबाट नारायण गोपालले सुनाउछ-
“मलाई नसोध, कहाँ दुख्छ घाउ।”
यी औँलाहरू...।
आज बिहानै
जुरूक्क उठी,
अटालीमा उभिएर
जोडी दुदेलोको बुढो रूख बीचबाट
पारि कालेबुङ हेर्दै थिएँ।
‘औ मान्छे!
के भाको... ट्वाल्ल परेर?
याँ, च्या छ।
ख..वै... म कमान हिडेँ।’
झसङ्ग भएँ। बुढियाको तीखो आवाजले।
हास
पनि उठ्यो।
साला यो प्रकृति
अजीब छ। कतिबेला
आकर्षित हुन्छ। थाहै पाउँदैन।
च्याप्प पक्रिहाल्छ। कलिलो दृश्य।
डाइनिङ टेबुलको
चिया, चुस्की मारेँ। रसिलो!
जेभए पनि
मायालु हात हो...। ट्वाक्क... जिब्रो।
आज
पेपर पनि आएनछ।
के गरूँ। टेबुल बजाउँदै
गरेको हातमा, पऱ्यो। नजर।
यी हातमा
भएका चुलबुले
औँलाहरू साह्रै बाठा छन्। किन
सञ्चोले बस्न नसकेका?
सोच्न थालेँ...
क्रमशः बूढी औँलो, चोर औँलो, माझी औँलो, साहिँली औँलो र कान्छी औँलो।
यी औँलाहरू
नै त हुन्। कहिले दोष्याउने। कहिले निर्दोष्याउने।
सम्बन्ध जोड्ने। विच्छेद गर्ने। कहिले एक भएर घुस्सिउँ कस्ने। कहिले चड्कन लगाउने।
टिको पोत्ने। सिउँदो मेट्ने। स्पर्श गर्ने। प्रताड़न दिने। स्यावासी दिने। लाखेस गर्ने। गोजी भर्ने।
गाँस खोस्ने। इतिहास बद्लाउने। माला लगाउने। फाँसी चडाउने।
यी औँलाहरू
कहिले के कोट्याउन। कहिले के दल्ने। कहिले के सुम्सुम्याउने। कहिले के चाख्ने। कहिले के थिच्ने।
कहिले के छोप्ने। कहिले के नङ्ग्याउने। कहिले मलाई दङ्ग पारेर सर्वस्व लुट्ने। कहिले मलाई
ब्रम्हाण्डमा पुऱ्याउने। कहिले मलाई मृत्युलोकमा पऱ्याउने।
यी औँलाहरू
उत्साहित पनि छन्।
उत्तिकै अनउत्साहित पनि।
बद्मास पनि छन्। उत्तिकै सहनशील पनि।
तर धेरथोर यी औँलाहरू
नजानिँदो रोम्यानटिक पनि छन्।
नमस्कार,
गरेर हेरेँ। कति आदर्श....
हन... औ... फेरि, झसङ्ग बनायो बुढियाले...
अघिनै, कमानबाट आइसकेको रहेछ।
औँलाहरू, अघि बढ्न खोज्यो...।
आज बिहानै
जुरूक्क उठी,
अटालीमा उभिएर
जोडी दुदेलोको बुढो रूख बीचबाट
पारि कालेबुङ हेर्दै थिएँ।
‘औ मान्छे!
के भाको... ट्वाल्ल परेर?
याँ, च्या छ।
ख..वै... म कमान हिडेँ।’
झसङ्ग भएँ। बुढियाको तीखो आवाजले।
हास
पनि उठ्यो।
साला यो प्रकृति
अजीब छ। कतिबेला
आकर्षित हुन्छ। थाहै पाउँदैन।
च्याप्प पक्रिहाल्छ। कलिलो दृश्य।
डाइनिङ टेबुलको
चिया, चुस्की मारेँ। रसिलो!
जेभए पनि
मायालु हात हो...। ट्वाक्क... जिब्रो।
आज
पेपर पनि आएनछ।
के गरूँ। टेबुल बजाउँदै
गरेको हातमा, पऱ्यो। नजर।
यी हातमा
भएका चुलबुले
औँलाहरू साह्रै बाठा छन्। किन
सञ्चोले बस्न नसकेका?
सोच्न थालेँ...
क्रमशः बूढी औँलो, चोर औँलो, माझी औँलो, साहिँली औँलो र कान्छी औँलो।
यी औँलाहरू
नै त हुन्। कहिले दोष्याउने। कहिले निर्दोष्याउने।
सम्बन्ध जोड्ने। विच्छेद गर्ने। कहिले एक भएर घुस्सिउँ कस्ने। कहिले चड्कन लगाउने।
टिको पोत्ने। सिउँदो मेट्ने। स्पर्श गर्ने। प्रताड़न दिने। स्यावासी दिने। लाखेस गर्ने। गोजी भर्ने।
गाँस खोस्ने। इतिहास बद्लाउने। माला लगाउने। फाँसी चडाउने।
यी औँलाहरू
कहिले के कोट्याउन। कहिले के दल्ने। कहिले के सुम्सुम्याउने। कहिले के चाख्ने। कहिले के थिच्ने।
कहिले के छोप्ने। कहिले के नङ्ग्याउने। कहिले मलाई दङ्ग पारेर सर्वस्व लुट्ने। कहिले मलाई
ब्रम्हाण्डमा पुऱ्याउने। कहिले मलाई मृत्युलोकमा पऱ्याउने।
यी औँलाहरू
उत्साहित पनि छन्।
उत्तिकै अनउत्साहित पनि।
बद्मास पनि छन्। उत्तिकै सहनशील पनि।
तर धेरथोर यी औँलाहरू
नजानिँदो रोम्यानटिक पनि छन्।
नमस्कार,
गरेर हेरेँ। कति आदर्श....
हन... औ... फेरि, झसङ्ग बनायो बुढियाले...
अघिनै, कमानबाट आइसकेको रहेछ।
औँलाहरू, अघि बढ्न खोज्यो...।
Subscribe to:
Posts (Atom)