रूपेशका नेपाली कविताहरू

7/22/2011

लाटो नै हुन्छु बरु म...।

ऊँsssss
शान्ति...शान्ति...शान्तिssssssss

यो दोस्रो मुद्धा
तिम्रो विरुद्ध अपिल गरेको मैले।

खारेज
गर्छ भने पनि गरोस्
तर पहिले, लाटो नै हुन्छु बरु म...।

ईश्वर, तिमीले यति स्वतन्त्र किन दियौ? मलाई।

तिम्रै बदनाम
गरिहिँड़ छु, म। तिम्रै प्रशंसा
गरिहिँड़्छु, म। तर माध्यम
तिम्रै जिब्रोले खपी नसक्नुे बोल्छु, म।
तिम्रै आँखाले सही नसक्ने हेर्छु, म।

ईश्वर, तिमीले यति आस्था किन दियौ? मलाई।

तिम्रै तस्वीर
पुजी हिँड़्छु, म। तिम्रै मन्दिर
घेरी हिँड़छु, म। तर माध्यम
तिम्रै हातले थापी नसक्ने अर्थ भरी दिन्छु, म।
तिम्रै खुट्टाले हिँड़ी नसक्ने माटो बेची दिन्छु, म।

हे ईश्वर!
तिम्रो पापको माध्यम
म, हुनु चाहन्न। हुन परे,
लाटो नै हुन्छु बरु म...।
तिम्रो आस्ताको माध्यम
म, हुनु चाहन्न। हुनु परे,
लाटो नै हुन्छु बरु म...।

यसैले यहाँ
मेरै लिलामी हुँदा समेत,
लिलाम हुइ दिन्छु बरु म।

No comments:

Post a Comment