लघु कथा

पासिपे

पियाइको निरन्तरताले पासिपेको स्वस्थमा केही विकार आएको थियो। डाक्टरले उसलाई चेताउनी दियो- ‘अब अलिक रक्सीको मात्रा बढे तिमी रहँदैनौ।’

बेलुकी घरमा आएर भात खाइवरी मासिमा र पासिपे सुते। मासिमाको छेउमा सुतेको ऊ लकलक काम्दै थियो। मासिमाले चाल पाई, शरीरमा रक्सीको मात्रा ज्यादा भएर हो। मासिमा डराउँदै फेरि चुपचाप सुती।

बिहान भयो, पासिपे घरमा छैन। मासिमालाई राती भनेको कुरा याद आई- ‘डाक्टरले त मेरो जीवनको अन्तिम दिन तोकिसक्यो अब मेरो लागि भोलि हुनुको केही महत्त्व रहेन।’

मासिमा हतारहतार च्याङ्बाको दोकानतिर लागी।

पासिपेले देख्यो, उसकी मासिमा आउँदैछे। अनुहारमा भय र सङ्कोचका केही रेखाहरू किरिङमिरिङ भइरहेको छ तरै पनि ऊ अलिक नजानिँदो सचेत हुनखोज्यो। स्वास्नी छेउमा आइपुग्दा मुखबाट निस्कन नसकेको भक्कानोले अनुहारको रङ्ग परिवर्तन गर्दै आँखाबाट आँसु खसाल्दा पक्कै भेटेछु भन्ने नमिठोपनले आँखा स्वतः बन्द भयो। केही गल्याङमल्याङ हल्ला मच्चियो। मान्छेहरू हतारपतार गर्दै भेला भए। पुरा खलबल मच्चियो।

अन्ततः मासिमाको ग्लाँग्वाँ रुवाइले तरङ्ग भएर उसले आँखा उघार्योर। वरिपरि मान्छेले घेरेको भीडभित्र हेर्योा। अनि एउटा मुर्दालाई अङ्गालो हाल्दै रोइरहेकी उसले आफ्नी मासिमा देख्यो।