सानुमति

लोग्नेको मृत्युपछि सानुमति उमेर छँदै विधुवा भई!

बर्खाको झरि, हिउँदको खडेरी र कमानको अस्थिरताले उसलाई वाक्कै बनाइसकेको छ। उसले आफ्ना छोरा र छोरीलाई राम्रो शिक्षा दिन केही अरू व्यवसाय गर्ने निधो गरी।

एक दिन कमानबाट नाम कटाइवरी बजारतिर लागी। बेलुका फर्किँदा अनुहारको उज्यालाले आफ्ना नानीहरू समेत् उज्यालो भए। अब आफ्नो परिवारलाई सुखसँग पालनपोसन गर्ने विचार उसमा पलायो।

दुई वर्ष घरबाट बजार, बजारबाट घर गरेकी थाहै भएन; सानुमतिलाई। खुई! गरेर मोबाइलको क्यालकुलेटरमा हिसाब गर्न लागी।

दिनदिनै उसले धेरै ठूलो, ठूलो अति ठूलो सपना देख्न थाली। आफ्ना नानीहरूलाई बजारको स्कुलमा पढाउने समेत उसमा आँट आउन थाल्यो। तर फेरि उसलाई एक प्रकारको डर पनि मनमा लागिरहेको छ। ‘अलिक वर्ष विचार गर्नु पर्ला।’ उसले सोची।

गाउँलाई उसको उन्नतिमा धेरै शङ्का लागिसकेको थियो। अनि एकदिन चम्चेले उसको पछि गरेर बजारैसम्म पुगे। सानुमति गाडीबाट उत्रेर सरासर एउटा पसलमा गएर बसी। उसले दिनभरि त्यहीँ बसेरै बिताई। चम्चे पनि छक्क पर्‍यो।

गाउँमा आएर उसले चर्चा गरे। ‘हन कसरी यस्तो हुन्छ ?’- मङ्गलेले झोँक्किँदै भन्यो। मङ्गले पहिले सानुमतिको बिहे हुनुअघि उसका प्रेमी थिए। आज ऊ गाउँको पञ्चायत सदस्य भएको छ।

त्यसरी चियो चर्चा चल्दा-चल्दै एकदिन पेपरमा सानुमति उर्फ गङ्गीको खुलासा   खबरले गाउँलेमा उसको ठूलो घात पुग्यो।